مجله اینترنتی دیپروتد

ما در بیست سالگی و بیست و چند سالگی گمان می‌کنیم «شغل بعداً سر می‌رسد، ازدواج بعداً اتفاق می‌افتد، بچه ها بعداً به دنیا می‌آیند، حتى مرگ بعداً به سراغ‌مان می‌آید»… دوره‌ای که هر بزرگسالی برای رسیدن به بزرگسالی خود، بی‌شک آن را تجربه و سپری کرده است و هر کودکی احتمالاً روزی آن را تجربه خواهد کرد.در شرایطی که بسیاری از ما تا سى سالگى کاری را شروع می‌کنیم، ازدواج می‌کنیم یا با شریک آینده زندگی خود آشنا می‌شویم , بیشترین تغییر شخصیت در قیاس با هر زمان دیگرى در زندگى طى دهه بیست سالگى اتفاق مى‌افتد، آنگاه جای شگفتی بسیار است که چرا ۲۰ تا ۳۰ سالگی را جدی نمی‌گیریم! و این چنین است که چند سال مهم و کلیدی از زندگی‌ بسیاری از ۲۰ تا ۳۰ ساله‌ها مُفت-مُفت می‌گذرد و در نهایت ما با انبوهی از سی ساله‌هایی مواجه می‌شویم که هنوز آماده ورود به جهان واقعی زندگی و کار نیستند و بدون حمایت و پول توجیبی پدر و تیمارداری مادر، چه بسا ظرف چند روز تلف شوند. سی ساله‌هایی که بسیاری از آنها واجد بسیاری از مهارت‌ها نیستند: نه خلاقند، نه هدف دارند، نه حرف زدن و ارتباط برقرار کردن با دیگران را بلدند، نه مدیریت زمان و مدیریت استرس را یاد گرفته‌اند، نه درکی از کار گروهی دارند، نه می‌دانند چه طور حساب و کتاب زندگی‌شان را نگه دارند و… سی ساله‌هایی که هیچ بینشی نسبت به زندگی امروز و فردای خود ندارند.