مدیریت در برزخ
کتاب ها، مقالات و آموزش های جدید همه مبتنی بر مبانی رهبری است، همه جا دائم در مورد رهبری می شنویم، رهبر خدمت گذار، رهبر کاریزماتیک. همه این منابع برای ما یک چشم انداز از آینده مدیریت ترسیم کردند که به کجا باید برسیم.اما وقتی اوضاع خوب است، افراد با هم خوب رفتار می کنند، کارها خوب جلو میرود، ما میتوانیم رهبران خوبی باشیم. همه را در تصمیم گیری دخالت می دهیم، با اعضای تیم احساس راحتی می کنیم، نگران اعضای تیم هستیم و … . در اینستاگرام عکس میگذاریم، این تیم عالی ترین تیم دنیاست، از ما بهتر وجود ندارد… اما وقتی اوضاع خراب می شود، کارها خوب جلو نمیرود و نوع رفتار ما عوض می شود.اینکه ما رئیس بودیم(علاقه به کنترل و دخالت در جزئیات همه چیز را داریم) ولی میخواهیم رهبر باشیم، اما الان نه در نقطه اول هستیم و نه در مقصد، این نقطه را برزخ تغییر می‌گویند. در برزخ ما دوست داریم به جلو برویم، ولی به دلیل نا آشنایی با مقصد، عادت های مبدا را تکرار می کنیم، حرفهای ما شبیه رهبران موفق است، ولی اعمال ما شبیه سرکارگر کارخانه کلوچه سازی.
" رابرت جرویس نامدارترین متفکر «نو رئالیست» جهان است . شاگردان او در اغلب دپارتمان‌های علوم سیاسی در آمریکا و اروپا درس می‌دهند و مکتب نوواقع‌گرایی را گسترش داده‌اند . او همچنین بزرگترین متخصص دانش اطلاعات است و بعنوان عالی‌ترین مقام مشاور برای سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا کمک نظری می‌دهد . من در دانشگاه برکلی شاگرد یکی از شاگردانش بودم و کتابش را خوانده بودم . می‌دانستم عنوان کلاس آن روز هم «تئوری‌های رابرت جرویس» است ، اما نمی‌دانستم زنده است و خودش تئوری‌های خودش را درس می‌دهد . از صبح احساس می‌کردم شرایط مدرسه متفاوت است . اغلب پسرها با کت و شلوار و کراوات و دخترها با لباس رسمی و کفش پاشنه بلند آمده بودند . سر کلاس که نشستم یک دفعه دیدم از در پشت صحنه پیرمردی نه چندان مسن با شلواری کتانی و تی‌شرت و یک کوله‌پشتی وارد شد . همه بلند شدند و مدت زیادی برای او کف زدند . . . " پیرمرد یک چهارپایه گذاشت وسط سن لیوان قهوه‌اش را گذاشت روی چهارپایه و تا آخر کلاس سرش را پایین انداخت ، دور چهارپایه طواف کرد و درس داد . حتا یک لحظه هم برنگشت به ما نگاه کند . شیوه تدریس او این گونه بود . انگار در یک اتاق خالی برای خودش حرف می‌زند . اما در اواخر کلاس یک باره به انتهای کلاس خیره شد و گفت اکنون می‌خواهم برای شما بگویم که چرا بوش به عراق حمله کرد ؟ جنب و جوشی در آن جا در گرفت . خبرنگاران رسانه‌ها گوشی‌هایشان را روی سرشان جابجا کردند و برای بهترین شات خود آماده شدند .