امروزه خبری از نگاههای راهبردی در بازار ایران نیست و جمله مدیران دارند هر روز را با منطق همان روز سپری می کنند. بیشتر تلاش می کنند با معادلات روزانه حرکت کنند تا اینکه خود را درگیر افق و یا دورنما کنند. برای آنها دورنما مه آلوده است و لذا ریسکش بالا است . این گونه روزمرگی ها ناشی از بی ثباتی در بازارها است .

 در بازارهای مالی جهان همه روزه برای کالاها ، ارزها ، اوراق قرضه و سهام ، شاخص های متعدد نوسان volatility index محاسبه و اعلام می شود. در این میان معروفترین شاخص بازار سهام CBOE Volatility Index است که به اختصار VIX خوانده می شود و نشاندهنده میزان نوسان در بازارهای بورس امریکا است . میزانی که این شاخصها بالا می روند نشان می دهد که چه میزان بی ثباتی در بازار وجود دارد. وقتی این اصل را در ایران پیاده می کنیم ، می بینیم که قیمت ها نوسان ندارند ، نرخ ارز نیز کم نوسان است و بعضی از متغیرهای دیگر نیز به همین ترتیب . پرسشی که مطرح می شود این است که پس چرا رفتار راهبران و مدیران اقتصادی همانند وضعیتی است که متغیرهای کلیدی اقتصاد دارای نوسان بالایی هستند ، در حالیکه این طور نیست . به عبارت دیگر اگر شاخص نوسان را در بسیاری از متغیرهای کلیدی ایران محاسبه کنیم به عدد بزرگی نمی رسیم . پس چرا مدیران و راهبران اقتصادی گرفتار روزمرگی شده اند؟ دلیل چنین مساله ای را باید در تار بودن و مه آلود بودن آینده دانست . یکی از دلایلی که بالا رفتن شاخص نوسان سرمایه گذاران را گرفتار طرح ها و تصمیمات کوتاه مدت می کند تار شدن آینده است . ولی علت این تار شدن در اقتصاد ایران عمدتا عملکرد سیاست و اثر آن بر اقتصاد ایران است نه تغییرات بالا در شاخصهای نوسان . وقتی وظیفه اقتصاد در ایران سرویس دادن به سیاست باشد ، هر گونه نوسان و ابهام سیاسی به حوزه های اقتصادی کشیده می شود و شرایط را برای تصمیمات نوآورانه و راهبردی محدود می کند. اگر بتوان دو شاخص را در ایران محاسبه کرد ، این ادعا را می توان با آمار و ارقام نیز تایید کرد. یکی شاخص نوسانات سیاسی و دیگری میزان تاثیر پذیری متغیرهای اقتصادی از سیاست . با محاسبه این دو شاخص می توان دید که علت ابهام های راهبردی ، نوسانات در شرایط سیاسی کشور است تا نوسانهای اقتصادی. آنچه در این زمینه می توان نتیجه گرفت این است که متوجه باشیم که هزینه های تصمیمات سیاسی ، نه تنها در حوزه سیاسی اثرگذار است ، بلکه می تواند موج عدم اطمینان را در جامعه اقتصادی گسترش دهد. این تصمیمات می توانند همراه با هزینه های بسیار بزرگی برای اقتصادی باشند.