در نگاه به ترانه های عامیانه ی شهری ، به خواننده ای بر می خوریم ، که می توان از وی به عنوان یکی از محبوب ترین خوانندگانِ کوچه و بازار یاد کرد . سخن از " سوسن " در میان است که ترانه هایش ، حضورِ نوعی تحولِ تازه ، در موسیقی عامیانه را ، نشانه می رفت . نوعی بازگشت به ذاتِ ساده ی موسیقیِ رها شده از پیرایه های فرومایه اخلاقی و بیشتر ، بیان کننده ی زندگی عاطفی و دشواری های اجتماعیِ طبقات فرودست جامعه . این بازگشت ، سبب شد که موسیقی کوچه بازاری ، علاوه بر مردمِ عادی ، توجه روشنفکران و نخبگان جامعه را به سوی خود جلب کند .

 " سوسن " که در اصل ، " مهناز " نامیده می شد ، نام حرفه ای خود را از کلوبی وام گرفت که ، کارِ خود را از آنجا آغاز کرده بود . آوازه ی او به زودی از این نخستین سکوی پَرِش ، به کلوب ها و کاباره های دیگرِ لاله زاری و حتی بالای شهری رسید و کارش گرفت و تیراژِ صفحات ضبط شده از ترانه های او را به شدت افزایش داد . " سوسن " خود گفته است که تیراژِ صفحاتِ ضبط شده از وی به نامِ سفر ، در آن زمان ، به ۲ میلیون نسخه رسیده بود . ترانه های " سوسن " ، روشنفکرانِ آن روزگار را نیز خوش می آمد . اینجا و آنجا در مدح و ستایشش می نوشتند و می سرودند . البته متن های گلایه آمیزِ ترانه های " سوسن " را با حال و هوایی سیاسی درمی آمیختند ، تا آنها را اعتراض علیه نظامِ موجود ، جلوه دهند . از جمله " منصور اوجی " ، شعری سرود با عنوانِ این " سوسن " است که می خواند ، اتراقگاه ما را جارو کنید ، آبی بر آن بپاشید ، این " سوسن " است که می خواند . شب های اضطراب را در دره های برف ، زیرِ هزار خنجر ، این " سوسن " است که می خواند .

 " سوسن " در آن سال‌ها ، رفتار و منش ویژه‌ای داشت که او را از دیگران ممتاز می‌کرد . اجرای صحنه‌ای او در کاباره‌ها و کافه‌ها ، متفاوت از بسیاری از خوانندگان کوچه ‌و بازاری آن روزها بود . می‌‌گویند که " تورج نگهبان " و " اسفندیار منفردزاده " با کمک یکدیگر ترانه‌ی " ناش ناش نیناش ناش " را برای " سوسن " ساختند . " منفردزاده " آهنگِ دیگری با نام " شب‌های تهران " برای " سوسن " ساخت ، اما اجازه‌ی پخش و انتشار پیدا نکرد . او به مستمندان نیز ، بسیار کمک می‌کرد . هزینه‌ی تحصیل چندین دانش‌آموز و دانشجوی بی‌بضاعت را می‌داد که بعدها افراد موفقی در سراسر جهان شدند . پیش از انقلاب ، " سوسن " در ساخت بیمارستانی در شهرِ مادریش ، قصرِ شیرین مشارکت داشت ، که با حمایت مالیِ او ، ساخته شد که محلی‌ها این بیمارستان را به نام او می‌شناسند . او در سال‌های دهه شصت ، دو بار بازداشت شد و به دلیل آوازخوانی در مراسم‌های خصوصی به شلاق محکوم شد و تعهد داد که دیگر خوانندگی نکند . او پس از مدتی مجبور شد که از ایران بگریزد . شوربختانه ، انقلاب که شد دیگر جایی برای خوانندگی زنان نماند و این شد که " سوسن " در ایران نماند و با شرایطی دشوار ، از کشور خارج شد و در ۱۴ اردیبهشت ۱۳۸۳ ، در سن ۶۲ سالگی بدرود حیات گفت . روحش شاد و یادش گرامی .