« چه عیدی خوبی ،یک شاخه گل سرخ برای غممعیش خواندن مدام ! »

ادای دین به نویسنده ای محبوب در زاد روزش . . .

پرویز قاضی سعید ( زاده ی هفتم فروردین ۱۳۱۸ تهران )

« . . . شهر « سراب » ، شهر خاطره های گمشده ی دوران کودکی من است . هشت ساله بودم که به دلیل شغل پدر بدین شهر کوچیدیم ، نسیم وزیده از بام سهند و سبلان بر پوستم که نشست دانستم روزگار دیگری پیش رو خواهم داشت . در سال ۱۳۴۲ سراب شهر کوچکی بود اما جز سرمای سخت زمستانی و باد توفنده اش بسیار چیزها داشت که ارزانی همچو منی کند و برای تمام عمر چنان شیفته اش شوم که هم امروز در شصت و دوسالگی ، همچون رویایی شیرین بیاد آورم اش . .
کلاس سوم ابتدایی بودم که با نخستین کتاب داستانی که خواندم جهان برایم دیگر گونه شد . « جادوگر شهر زمرد » بعد آثار ژول ورن و سری کتاب های طلایی . سال بعد آشنایی با « اطلاعات دختران و پسران » و عشق نخستین زندگی ام داستان های دنباله دار « پرویز قاضی سعید » : شب های پر ماجرا ، وحشت در ساحل نیل ، قلاب ماهی ، معبد مرگ ، لاوسون در قلب آفریقا . . .
پدرم نگران بود خواندن این کتاب ها مرا از درس و مدرسه دور کند ، اما مشورت با آقای « متفکر آزاد » آموزگار کلاس چهارم ، کار را آسان کرد . . .
آمدن سینما به شهر ، درهای بهشت دیگری را بروی ما گشود ، « سینما آسیا » بهشت گم شده ی ما بود ، همان که « جوزپه تورناتوره » به نمایندگی از سوی همه ی ما با ساخت « سینما پاردیزو » جاودانه اش کرد . . .
کلاس هفتم دبیرستان که بودم دبیران فهیمی چون « حسن زور پیکر » که ما « روز پیکر » می خواندیمش ، « نظیری » و « عطاری » درهای دیگری از ادبیات را به من شناساندند ، اما خواندن اثار « منوچهر مطیعی » ، « امیر عشیری » ، « ارونقی کرمانی » ، « ر . اعتمادی » در کنار اثار غیر پلیسی قاضی سعید همچون : یک شاخه گل سرخ برای غمم ، پشت آن مرداب وحشی ، افسون یک نگاه ، فردا به آغوشت باز خواهم گشت ، در ویتنام همیشه باران نمی بارد و شورش نیز همچنان عیش مدام خواندن را در من زنده نگه می داشتند و این عیش را مدیون کتاب های جیبی انتشارات آسیا و کانون معرفت بودیم . . .
سالها می گذشت باید که بدانم آثار قاضی سعید به جز ایران در افغانستان و تاجیکستان هم خوانندگان بیشماری داشت و من نسخه ای از « زمانی برای عشق ، زمانی برای گریستن » چاپ تاجیکستان در شهر دوشنبه به سال ۱۹۹۲ میلادی را دیده ام . . .
اینها را گفتم تا بدین نکته رسم و بگویم که من آشنایی با کتاب و دنیای ادبیات را بیش از هر نویسنده ای در زندگی ام مدیون نیروی تخیل و قدرت نوشتن « پرویز قاضی سعید » بوده ام و پس انگاه با اثار بزرگانی چون : هدایت ، بزرگ علوی ، آل احمد ، عباس پهلوان ، احمد محمود ، دکتر ساعدی آشنا شده ام . در زندگی ام بارها پیش آمد که به دلیل اخراج از کار و بگیر و ببندهای سیاسی برای گذران معاش از سر اجبار کتابخانه ام را فروخته ام اما خوشحالم که بگویم در بدترین شرایط هم نتوانستم چوب حراج بزنم به کتاب هایی که عیش مدام خواندن را رهین آنان بوده ام و هم امروز گنجینه ای از این ژانر ادبی در کنار دارم ، گو اینکه گاهی دوستان اهل تحقیق هم برای نوشتن مطلبی کتاب هایی از این دست را به امانت گرفته و باز پس نیاورده اند . . .
این سطر ها به بهانه ی هفتم فروردین ، زاد روز استاد « پرویز قاضی سعید » نوشته آمد ، نویسنده ای که خود از هفده سالگی اغاز به نوشتن کرد و تا به امروز قلم ایشان یک دم از گردیدن بر کاغذ درنگ نداشته است . . .
به پاس سال های عیش مدام خواندن آثار ایشان ، به ارج بر می خیزم و کلاه از سر بر می گیرم . نویسنده ای که خواندن و نوشتن امروزم را مدیون بی خستگی نوشتن دیروز او هستم . .