زمانی که از کودکان می پرسم پیام این فیلم یا داستان چیست معمولا به من پاسخ را به صورت سوالی برمی گردانند. به عنوان مثال می گویند: این بود که به محیط زیست آسیب نرسانیم؟ در پاسخ آن ها تلویحا این معنا نهفته است که اولا هر فیلم یا داستان پیام واضح یا مشخصی دارد و از سوی دیگر آن پاسخ مشخص نیز نزد من است.

به همین دلیل است که این نوع پرسش از کودک اشتباه است و علیرغم سوال بودنش مانعی فکری برای کودکان درست می کند. اگر می خواهیم که کودک بتواند برای خودش مستقل فکر کند و به این نتیجه برسد که می تواند به نتیجه ای که محصول فکر خودش است برسد باید از واژه های دیگری برای پرسش استفاده کنیم. به عنوان مثال بپرسیم: برداشت تو از این فیلم چه بود؟ یا به نظر تو این فیلم چه پیامی داشت؟

با این وجود باز هم برخی کودکان چون هرگز گمان نمی کنند که خودشان نیز می توانند به تنهایی صاحب ایده و نظر باشند پاسخی می دهند که یک علامت پرسش پایان آن است. پاسخی که همان پیام قبلی را می دهد: اینکه پاسخی مشخص وجود دارد و آن نزد من(فرد پرسش کننده) است.

این نوع پاسخ ها متاثر از انتظار پاسخ های مشخص از کودکان و آفرین گفتن های مکرر بعد از شنیدن پاسخی است که در ذهن معلم یا والدین وجود داشته است. یاد دادن فکر کردن به این نوع کودکان کمی سخت است. اما با ارج نهادن به نظرهای شان می توان اندک اندک به آنها فهماند که می توانند خودشان فکر کند و ایده و نظر خود را داشته باشند. برای این کار راههای زیادی وجود دارد. یکی از آن ها می تواند این باشد که بگوییم:  نظرمن(یا برداشت من) این است که این فیلم یا داستان پیامش این بود...نظر تو چیست؟ یعنی از قبل، پاسخی که در ذهن مان وجود دارد را به او بگوییم تا دیگر دنبال پاسخی که در فکر ما وجود دارد نباشد. باید تشویقش کرد تا از این پیشفرض "پاسخ یگانه و مشخص" دور شود و به این نتیجه برسد که می تواند جواب خاص خودش را داشته باشد.

چه راههای دیگری برای یاد دادن اندیشیدن به ذهن تان می رسد؟