استارتاپ من شکست خورد و همه چیز را از دست دادم؛
اینها چیزهایی هستن که یاد گرفتم!
بخش اول:

اینجا توضیح می‌دهم که چطور استارتاپ من شکست خود و هر چیزی که داشتم را از دست دادم (حدود ۵۰,۰۰۰ دلار). من ماشین و هر چیز ارزشمندی که داشتم را خرج استارتاپم کردم؛ همینطور شریک و دوستم و سلامتیم. و در عرض ۱۰ ماه همه آن را از دست دادم.

چند نکته:

من فاندر غیرفنی بودم
این اتفاق ۲-۳ سال پیش زمانی که ۲۲ سال داشتم افتاد.
سرمایه ۵۰ هزار دلاری من از پروژه‌های مارکتینگی که برای سرویس‌های SaaS دیگه انجام داده بودم کسب شده بود.
اسم استارتاپ من و اینکه چیکار می‌کرد مهم نیست.

بزرگترین اشتباهات من و چیزی که از آن‌ها یاد گرفتم.

۱. خودتون رو محدود نکنید که فقط استارتاپی راه بندازید که می‌تونه تبدیل به یه شرکت چند میلیاردی بشه.
با سرمایه ۵۰ هزار دلاری که من داشتم نمی‌خواستم یه شرکت تکنولوژی عادی بسازم. من چیزی شبیه به فیسبوک، اینستاگرام و Airbnb بعدی می‌خواستم. تمرکز من روی یه استارتاپ بزرگ با میلیون‌ها کاربر بود. اگر شما در حال سقوطین من خوب شما را درک می‌کنم.

این اولین اشتباه من بود.

من همیشه در رویای سبک زندگی سیلیکون ولی و ایده‌ بزرگ یه نرم افزار بودم که به مردم کمک کنه اما عددهای پایین اصلا واسه من خوب نبود. من فقط می‌خواستم روی یک چیز حماسی کار کنم. با میلیون‌ها یوزر و جزو ۱۰ شرکت برتر تکنولوژی.

امیدوارم شما اشکالات این طرز نگرش رو درک کنید.

درس گرفتم:
شما برای داشتن یک شرکت تکنولوژی موفق حتما نباید The Next Big Thing بعدی را بسازید. شما در حین کار کردن روی استارتاپتون واقعا میتونید به اون میزان رشد برسید. بدون اینکه از قبل همچین فکری را در موردش کرده باشید.

۲. انتخاب شریک ، هم بنیایگذار
من هم اتاقی خوابگاه دانشگاهم رو به عنوان هم بنیانگذار انتخاب کردم. یه پسر خوب ولی بدون هیچ برنامه‌ای برای مارکتینگ. بدون هیچ تخخصی در طراحی و توسعه فنی. هیچ پولی توی سرویس سرمایه گذاری نکرد و فقط می‌خواست که کمک کنه.

من همون اول کار به اون سهام دادم اما بعد از ۶ماه که هیچ درآمدی نداشتیم و من همه پولم رو خرج کرده بودم خیلی راحت از شرکت کشید کنار و رفت سراغ کار خودش و من تنها موندم. مشخصه که بعد از اون اتفاق دوستی و شراکت ما از بین رفت. یک بازی باخت - باخت که همه‌اش تقصیر من بود. برای شراکت با کسی که هیچ توانایی خاصی نداشت.

درس گرفتم:
اگر به دنبال انتخاب هم بنیانگذار و co-founder هستید روی انتخاب فرد خیلی حساس باشید که فرد مناسبی برای اون پوزیشن را انتخاب می‌کنید. تا جای ممکن از انتخاب دوست و فامیل دوری کنید.

۳. واقعا شروع کن!
زمانی که ایده استارتاپ به ذهنم رسید ۲ هفته وقت صرف انتخاب اسم و دامین کردم. بعدش ۲ هفته وقت گذاشتم تا لوگو طراحی کنم. اینها همه‌شون قبل از این بود که حتی من دقیق تصمیم بگیرم که میخوام چی بسازم و اصلا کسی به همچین محصولی نیاز داره یانه.

تا قبل از اینکه شما نسخه MVP محصولتون را بسازید تغییر زیادی می‌کنه. پس صرف هزینه برای انتخاب اسم و لوگو عاقلانه نیست.

درس گرفتم:
قبل از اینکه اسم انتخاب کنید، دامین بخرید و لوگو طراحی کنید (چیزی که اکثر افراد قبل از شروع به کار خودشون رو درگیرش می‌کنن) فقط روی هدفتون قفل کنید. روی اینکه می‌خواین چی بسازید فکر کنید و اون رو اعتبار سنجی کنید.
حرفهای زیادی توی جمله قبلی پنهانه. درسته که هر کسی راه و روش خودش را برای شروع کردن داره اما نکته اینجاس که در اون شرایط شما کارای مفیدتری به جای انتخاب اسم و لوگو می‌تونید انجام بدید.


۴. بدونید که چی دارید می‌سازید
پبرای مدت زیادی من هنوز نمی‌تونستم چیزی که ساخته بودیم و کاری که انجام می‌دادیم را توی یکی دو جمله توضیح بدم!

من یه قانون برای خودم دارم که اگر نتونی استارتاپت را توی ۱ - ۲ جمله به کسی که چیزی از اون نمیدونه توضیح بدی خودت هم هنوز نفهمیدی که داری چیکار میکنی و به زودی مشکلات بزرگی در پیش داری.

۵. بدونید که محصول رو برای کی می‌سازید
این یکی از بزرگترین اشتباهات من بود. ۸ ماه طول کشید تا من اولین نسخه چیزی که میتونستم به کاربرهام نشون بدم را بسازم. استارتاپ من یه سرویس برای شرکت‌ها بود (B2B) و نمی‌دونستم دسترسی به اونها و متقاعد کردنشون چقدر کار سختیه. علاوه بر این محصول من به شکلی بود که برای رشدش باید شهر به شهر اون رو عرضه می‌کردم.

استارتاپ من شکست خورد و همه چیز را از دست دادم؛
اینها چیزهایی هستن که یاد گرفتم!

بخش دوم:

 از مصرف «داروی ذهن!» دوری کنید

این شرم آورترین اشتباه من بود. ولی من فکر میکنم این را حتما باید بگم چون ذهن شما باید سالم باشد تا استارتاپتون درست کار کنه.

من فکر می‌کردم که «مواد مخدر ذهن» به من کمک میکنه تا رو به جلو حرکت کنم. انواع و اقسام آن‌ها را استفاده کردم و بهشون وابسته شدم.
قبل اینکه مصرف را شروع کنم میتونستم ۱۵ ساعت در روز را بدون هیچ مشکلی، سخت کار کنم. مواد اون را تبدیل کرد به ۲۴ ساعت پشت سر هم و بعد هم شد ۴۰ ساعت. بعد به جایی رسید که من می‌تونستم چند روز بدون ۱ ثانیه خوابیدن کار کنم. ولی در نهایت کار به حملات عصبی و بستری شدن در بیمارستان کشید.

علاوه بر حملات عصبی، در اون دوره نتیجه کاری که من انجام میدادم هم مفید نبود. من فقط زیاد کار می‌کردم ولی اکثر اوقات کاری که میکردم بیهوده بود یا روی چیزهایی وقت میذاشتم که اصلا اهمیت نداشتم. قدرت تشخیص و انتخاب اولویت‌های من هم تحت تاثیر قرار گرفته بود.

نهایتا بعد از ۱۰ ماه من تمام پس اندازی که داشتم را خرج کردم و بعد هرچیزی که داشتم را فروختم تا شاید بتونم سرویسم رو راه بندازم (مثل ماشین یا باشگاه گلفی که داشتم). دوست و شریکم را از دست دادم و در آخر همینطور سلامت ذهنی و بدنیم هم از دست رفت.

اینجا بود که من استارتاپم رو ول کردم و مسیر دیگه‌ای را شروع کردم.

کارهای حماسی من نهایتا شکست خورد و درس‌هایی که من ازش گرفتم بهم کمک کرد در آینده موفق بشم و امیدوارم که به شما هم کمک کنه.

منبع:  مقاله  My Startup Failed, I Lost Everything. Here’s What I Learned