نخ دستریس از جمله مشخصه های بارز در تولید قالی اصیل ایرانی می باشد.تا به امروز تحقیقات صورت پذیرفته برروی این صناعت ایرانی اندک والبته بسیار نادر بوده است.یکی از روش های ریسندگی دستریس استفاده از دوک نخ ریسی است که عمدتا در جوامع عشایری از آن استفاده می شود.دوک های مورد استفاده در ایران لنگر پایین و به ندرت لنگر بالا می باشند.یکی از مرسوم ترین دوک های نخ ریسی در ایران دوک لنگر پایین بختیاری است که تقریبا در مناطق مرکزی و حاشیه غربی رشته کوه های زاگرس مورد استفاده قرار میگیرد.در این تحقیق با استفاده از پشم اصیل لری_بختیاری با دوک لنگر پایین مرسوم بختیاری مقدار کمی نخ ریسیده شد و سپس با استفاده از روش قالب گیری توسط رزین پلی استر خطی غیر اشباع،تعداد 50 نمونه قالب تهیه شده و سطح مقطع عرضی نخ مورد بررسی میکروسکوپی دایروی باشند تا به فرم باز و گسترده یا خوشه در آیند.این تحقیق نشان داد که دسته بندی ارائه شده برای ساختمان های عرضی نخ های دستریس می توان از یک طبقه بندی سه گانه بجای طبقه بندی هفتگانه پیشین استفاده کرد و طبقه بندی هفتگانه را جزئی از طبقه بندی سه گانه به دست آمده است