ظرفیت های صنعت گردشکری در صادرات فرش دستبافت با استفاده از توریسم چمدانی صنعت گردشگری یکی از ارکان مهم اقتصاد مهم جهان کنونی را دربر می گیرد و سرمایه گذاری در این صنعت،پربازده ترین سرمایه گذاری محسوب می شود.صنعت فرش ایران نیز با قدمتی هزاران ساله،در طول سالیان متوالی جایگاه نخست صادرات سنتی ایران را به خود اختصاص داده و به دلیل ارزش افزوده بالا،از اهمیت ویژه ای در تجارت خارجی ایران برخوردار بوده است.فرش ایران با داشتن طرح و نقشه های منحصر به فرد،کیفیت بالا و برخورداری از هنر خاص ایرانی به بازار های اروپایی و امریکا صادر می شد،اما بر خلاف تصور تولید کنندگاه و مسئولان مربوطه دولتی،این بازار که رقیبی برای ایران وجود نداشت،طی ده های اخیر،کم کم از انحصار ما خارج و رقبای آسیایی،توانستند بخش عمده ای از بازار های هدف ما را از آن خود کنند،با اینحال فرش ایرانی 40 در صد از بازار های جهانی را به خود اختصاص داده است و 20 الی30 درصد فرش در داخل به فروش می رسد و 70 الی 80 درصد به کشور های دیگر صادر می شود.بنا بر این با برنامه ریزی های مدون و شناخت پتانسیل های موجود در این دو صنعت بزرگ و مهم می توان در جهت صادرات غیر نفتی و در آمدزای کشور اقداماتی انجام داد.یکی از راه های خروج فرش در کشور از طریق توریسم چمدانی صورت می پذیرد که کمتر مورد توجه قرار گرفته است،در حالیکه این تجارت تاثیراتی نامرئی بر صادرات صنایع دستی (فرش)کشور دارد.در این پزوهش به طور اعم به بررسی جنبه های مختلف صنایع دستی(فرش)و صنعت گردشگری به طور اخص به وضعیت توریسم چمدانی در کشور پرداخته و این نوع تجارت را از ابعاد مختلف مورد تجزیه و تحلیل قراردا