در یکی از روزهای سال 1281ش، در خانه شیخ احمد امینی، ستاره‌­ای پر فروغ تابیدن گرفت که موجب شادی تشنگان فضیلت و علم شد. علامه امینی، به تمام معنا، یک فرد ربانی و الهی بود. مردی که نشستن، برخاستن، نوشتن و همه­ اعمال او به خاطر خدا بود. او را باید مجسمه­ی تقوا معرفی کرد. ایشان در قرائت قرآن و عبادت بسیار حریص بود. نزدیک بانگ نماز صبح، برای نماز شب، برمی­‌خاست و بعد از فریضه­ صبح شروع به قرائت قرآن می­‌کرد. در ماه مبارک رمضان، با همه­ مشغله­ کاری، پانزده مرتبه قرآن را ختم می‌­نمود­. علامه امینی بیش­تر به زیارت حرم امیرمؤمنان، علی (علیه السلام) مشرف می‌­شد و با خضوع و خشوع وارد حرم مطهر می‌شد و در آنجا به کسی غیر از آن حضرت توجه نمی‌کرد. رو به روی ضریح مطهر می‌­نشست و در حالی که قطرات اشک از چشمان مبارکش جاری می‌شد، شروع به زیارت می­‌کردند1.

علامه در مسیر حرکت خود و خدمت به مکتب اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) هیچ وقت احساس خستگی نکرد، وی عمری با کتاب و کتابخانه مأنوس بود. هر یک از کتاب‌­های علامه امینی نشانه دانش ژرف، فضل زیاد، اطلاعات گسترده و تلاش طاقت فرسای اوست. از وی کتب ارزشمند زیادی چون تفسیر فاتحة الکتاب، شهداء الفضیله، کامل الزیارة و ... برجا مانده است که مهم ترین آن­‌ها کتاب الغدیر است. کتاب گران‌سنگ «الغدیر» علامه امینی اثری است که در نوع خود بی نظیر است و باید گفت که ایشان در تألیف این کتاب همواره مورد توجّه و عنایت مولای متقیان حضرت علی (علیه السلام) بوده است، همان گونه که خودشان بارها می‌فرمودند: «هر گاه پشت میز می‌نشستم که الغدیر را بنویسم مثل این که علی (علیه السلام) را در کنار میز می‌دیدم که مطالب را به من دیکته می‌فرمودند2».

پس از انتشار اولین چاپ کتاب «الغدیر» در سال 1364ه.ق در نجف اشرف، سیل نامه­‌ها و ستایش‌ها از سراسر کشورهای اسلامی و از بسیاری از شخصیت­‌های برجسته­ اهل تشیع و تسنن به علامه امینی ارسال شد. شیخ محمد سعید دحلوح از علما و امام آدینه­ اهل تسنن («اریحا»، از نواحی حلب) در نامه‌ای ادیبانه به علامه امینی چنین نوشت: «آقای من! کتاب الغدیر را دریافت کردم و آن را مورد مطالعه قرار دادم. قبل از آن که در امواج انبوه معانی آن وارد شوم، نیروی فکر و اندیشه‌­ام در آن شناور گشت و شمه­‌ای از آن را با ذائقه روحی خویش چشیدم. احساس نمودم که این همان یگانه سرچشمه و منبع آب گوارایی است که هرگز دگرگون نمی‌­شود. این منبع جوشان معانی از آب باران صاف‌تر و گواراتر و از مشک خوشبوتر است3».

مرحوم علامه امینی در سراسر کتاب الغدیر نیز همواره ملتزم به این صفت امانتداری بوده است و جایی نمی‌توان پیدا کرد که در نقل خیانت و یا تحریف کلام کرده باشند. این مسأله‌­ای است که همگان، حتّی علمای اهل تسنن بر آن اقرار دارند و از آن جمله علمای دانشگاه الازهر مصر، همواره علامه را به خاطر امانتداری‌اش در کتاب ارزشمند «الغدیر» می­‌ستودند و در روزنامه‌های معروف قاهره به معرفی و دفاع از کتاب او می‌پرداختند4.

بزرگداشت چنین عالم ربانی مایه مباهات و افتخار ملت مسلمان ایران است.

پی‌نوشت‌ها:

1) ربع قرن مع العلامه، ص 281

2) شهیدان راه فضیلت، بخش مقدمه.

3) الغدیر، علامه امینی، ج 1، ص 16.

4) ربع قرن مع العلامه، ص 270.