در روزهای آخر اسفند ، در نیم‌روز روشن ، وقتی‌ بنفشه‌ها را ، با برگ و ریشه و پیوند و خاک ، در جعبه‌های کوچک چوبین ، جای می‌دهندجوی هزار زمزمه‌ی درد و انتظار ، در سینه می‌خروشد و بر گونه‌ها روان .ای کاش آدمی ، وطن‌اش را هم‌چون بنفشه‌ها ، می‌شد با خود ببرد هر کجا که خواست !در روشنایی باران ، در آفتاب پاک ، در روزهای آخر اسفند ، در نیم‌روز روشن ، وقتی‌ بنفشه‌ها را ، با برگ و ریشه و پیوند و خاک ، در جعبه‌های کوچک چوبین جای می‌دهندجوی هزار زمزمه‌ی درد و انتظار ، در سینه می‌خروشد و بر گونه‌ها روان .ای کاش آدمی ، وطن‌اش را هم‌چون بنفشه‌ها ، می‌شد با خود ببرد هر کجا که خواست !

نوستالژی و غمِ غربت ، دلتنگیِ حاصل از یادآوری گذشته های تلخ و شیرین است که ، در هر فردی به شکلِ خودآگاه و یا ناخودآگاه بروزمیکند . کلامِ ترانه ها در جهانِ غربت ، رنگ و بوی دیگری دارد ، دور افتادن از زادگاه و وطن ، به هر دلیلی که باشد غم انگیز است و غم - یادها در دل و جانِ آدمی بیداد می کند .

در خودِ وطن نیز ترانه ها ، گفتنی هایی دارند ، که حرفِ پرواز در فضای آزاد ، برجسته ترینِ آنهاست . اما چگونه می شود از ریشه جدا شد ؟ چگونه می شود ، رفت و به یادِ وطن خوش بود ؟ غالباً می مانند و حسرت ها ، سرِجای خود ماندگارند و شاعران نیز ، در خیالِ پروازهای خود ، حسرتهای دیگری را در دل می پرورانند . از جمله ی این آرزوهای خام ، این است که آدمی بتواند وطنش را با خود ببرد ، به هر کجا که خواست .

این ترانه ی شاعرانه را هیچکس به سادگیِ دکتر " محمدرضا شفیعی کدکنی " بیان نکرده است . در شعر " کوچ‏ بنفشه‏‌ها " ، " کدکنی " دل در وطن و پای در خاکِ این سرزمین‏ دارد ، هر چند فشارِ روزگار و نامردمی‏ها گَوَنِ ادبِ‏ِِ پارسی را که به‌استقامت و پایمردی معروف است ، به‏ بنفشه که عمری چند روزه‏ دارد با حساسیتی که روحِ‏ لطیفِ شاعر را دراین سال‏ها ضربه‏پذیر کرده ، تبدیل نموده‌است . نیم‏‌نگاهی از سرِ حسرت در روزهای آخرِ اسفند ، به کوچ بنفشه‏های مهاجر می‏اندازد .

شاعرِدل‏شکسته‌ از اوضاع ، خط سیر طولانی از گَوَنِ بیابانی ، تا بنفشه‏ی‏ خیابانی را طی می‏کند . اما قادر نیست دل از خاک وطن‏ بکند . او که تنها از نسیم‏ درخواست می‏کند به شکوفه‏‌ها و باران سلام برساند باز هم در آرزوی‏ روشنای باران است . در کوچِ بنفشه‏ها با آرزویی وسیع‏تر و با ابعادی جهانی اما محال ، آرمان‏گرایانه همان هدف را تکرار می‏کند .

همانطورکه بنفشه ها را در آستانه بهار از سایه های سرد می آورند و در جعبه های چوبی به هر سو می برند ، ایکاش می شد آدمی هم ، با وطنش چنین کند و آنرا با خود ببرد ، در روشنای باران در آفتابِ پاک . شعر ساده ی " شفیعی کدکنی " را فرهاد مهراد ، خواننده نام آورِ پاپ ، در قالبِ ترانه ای ریخته و آنرا خوانده است . آنچه در این شعر بازتاب یافته ، دلتنگیِ ظریفی است در جان و دلِ سراینده‏ای که ‌از زادبوم خود دور مانده و آرزویی ناممکن دارد . میهن را نمی‏‌توان مانند بنفشه‌ی بهاری در جعبه‌‏ای گذاشت و با خود برد ، اما به هر روی ، آرزویی زیباست .