سوفیا لورن هشتادسالگی را پر فروغ ظاهر شد. ماه می‌ سال گذشته به جشنواره فیلم کن رفت، کلاس برگزار کرد و برای نمایش فیلم پسرش صدای انسانی که نقش اصلی را داشت در فرش قرمز‌ها شرکت کرد. مرمت جدید فیلم معروفش زناشویی به سیک ایتالیایی (ویتوریو دسیکا، ۱۹۶۴) که در آن با ستاره  مارچلو ماسترویانی هم بازی بود، انجام شد.

به گزارش سرویس سینمای جهان کافه سینما، هردو فیلم اشاره شده  سال گذشته در جشنواره موسسه فیلم آمریکا در ماه نوامبر به نمایش در آمدند .  پوستر جشنواره نیز به چهرهٔ سوفیای جوان مزین بود . کتاب جدید سوفیا لورن ماه دسامبر به بازار عرضه  و به همت یک میلیونر نمایشگاهی ازآثار او در موزه سومایا در شهر مکزیکو سیتی برپا شد و  همینطور نمایشگاه دیگری در شهر رم  که از چهل پرتره او کار عکاسان  کارلو و موریزیو ریکاردی پرده برداری  کرد.

در کتاب جدید دیروز، امروز و فردا-زندگی من، سوفیا لورن در سیصد صفحه خاطرات خود را از دل تصاویر قدیمی، نامه‌ها، یادداشت ستارگانی چون کری گرانت، فرانک سیناترا، آدری هپبرن و ریچارد برتن بیرون می‌کشد اما در آن اشاره ای به زوج هنری‌اش مارچلو ماسترویانی نمی‌کند. ماحصل، روایت‌های شیرین از داستان‌های پشت پرده است اینکه چطور توانست حرکت مارلون براندو را با یک نگاه پر معنا خنثی کند، چطور کری گرانت پیشنهاد داد برای گرفتن تصمیمی درست دعا بخوانند در دورانی که سر فیلمبرداری یک فیلم دل بهم باخته بودند. البته سوفیا لورن تهیه کننده کارلو پونتی را به عنوان همسرش در سال ۱۹۵۷ می‌پذیرد. خواندن کتاب مثل این است که سرکی بکشیم به شصت سال پیش و حوادث زندگی دختری از جنوب ایتالیا و فقیر را بخوانیم که به یکی از شکوهمند‌ترین ستارگان دنیا تبدیل می‌شود.

لورن نخستین بازیگری بود که برای نقش آفرینی در فیلمی خارجی زبان دو زن (۱۹۶۱) برنده اسکار شد.

سوفیا ویلانی شیکولونه در ۲۰ سپتامبر ۱۹۳۴ در رم به دنیا آمد اما درزادگاه مادرش پوزولوی در دوران جنگ جهانی دوم بزرگ شد که ثمره‌اش زخمی شدن از بمب‌های بود که بر سر شهرشان فرود می‌آمد. در چهارده سالکی جزو فینالیست‌های یک مسابقهٔ انتخاب زیبارویان در شهر ناپل شد. مادرش او را به مدرسه درام فرستاد. کمی بعد خانواده به شهر رم نقل مکان کرد. سوفیا و مادرش نقش سیاهی لشگر رابرای فیلم هالیوودی Quo Vadis ایفا کردند. سپس سوفیای جوان نقش‌های بی‌اهمیت و جزئی در چند فیلم ایتالیایی ایفا کرد تا اینکه ویتوریو دسیکا او را برای طلای ناپل (۱۹۵۴) برگزید و سوفیا را به شهرت رساند.

ریچارد برتن فقید یکبار سوفیا را چنین ستود: «چشمان قهوه‌ای زیبا که در صورتی تقریبا شیطانی و مکارانه قرار دارد. بی‌‌‌نهایت باهوش است. دوبار مرا در بازی اسکرابل شکست داده است. آنهم اسکرابل به زبان انگلیسی. حرکاتش را ببینید مثل باران تحت تاثیر قرار می‌دهد.»

نوئل کوارد درباره ش گفت که باید از روی او  قالب شکلات گرفت.

پیتر اوتول فقید که نقش دن کیشوت را در مردی از لامانش (۱۹۷۱) ایفا کرد درباره هم بازیش سوفیا اعتقاد داشت: «هرچه بیشتر با او نشست و برخاست کردم، دوست داشتنی‌تر به نظر رسید.»

پیت هامیل که او را سر صحنه دیروز امروز فردا ملاقات کرده بود چنین نظری نسبت به لورن داشت: «بینی‌اش بسیار بزرگ است و چانه‌اش بسیار کوچک.

سایز پا‌هایش بزرگ‌ترین سایزی است که از زمان گرتا گاربو ستارگان سینما داشته‌اند. اما او را مقابل دوربین قرار بدهید، بگذارید چشمان اتروسکانی اش( نوعی رب النوع) شروع به بازی کند، آنگاه سوفیا جذاب‌ترین بانوی روی زمین خواهد شد.»

لینا ورتمولر که در چهار فیلمش لورن نقش آفرینی کرده است می‌گوید: «گاربو، دیتریش، مونرو و سوفیا . چه بازیگر دیگری الهام بخش گستره کاملی از جذابیت زنانگی تا مادرانگی بوده است؟ چه کسی را می‌شناسید که رویای لحظه‌ای بودن در کنار سوفیا را نداشته باشد؟»