خلاصه: در انگلیس، ترس از جذب شدن صدها نفر از مردان انگلیسی، برای جنگیدن در منطقه، پرسش هایی را در زمینه همراه و ادغام شدن مسلمانان جوانتر انگلیس در جامعه این کشور یا روی آوردن آنها به افراط گرایی به وجود آورده است. اما شاید آنچه که این بار چندش آور تر می باشد، شیوه ای است که بسیاری از این مردان، که برای جنگیدن رفته اند، به نحوی تزلزل ناپذیر نقش اوباش و ستمگرانی را ایفا می کنند که در اولین فرصتی که به دست آورده اند به آن متوسل شده اند.

 شماره مقاله: ١٠٧٢٤٤  مترجم: قزوینی

 عنوان اصلی: Isis: a contrived ideology justifying barbarism and sexual control

 ترجمه عنوان: داعش: یک ایدئولوژی ساختگی برای توجیه وحشی گری و کنترل جنسی است

 منبع (به فارسى ) : آبزرور  تاریخ نشر: ٢٤ اوت ٢٠١٤

 محل نشر: انگلیس   زبان: انگلیسی

 نویسنده (به زبان اصلى و فارسى ) : مونا صدیقی Mona siddiqui

 داعش: یک ایدئولوژی ساختگی برای توجیه وحشی گری و کنترل جنسی است

 جاذبه جنگ های خاور میانه برای مردان مسلمان انگلیس را نمی توان تا حد بحث »بین اسلام و غرب» پائین آورد.

 دولت اسلامی یا داعش به عنوان تازه ترین شکل جهادگرایی اسلامی ظهور کرده است و ما در غرب از خشونت و بیرحمی آنها، به ویژه نسبت به اقلیت ها، احساس سردرگمی می کنیم، اول نسبت به مسیحی ها و سپس نسبت به ایزدی ها، که صدها نفر از آنها مجبور شده اند دین خود را تغییر دهند و شماری نیز کشته شده اند.

 سربریدن جیمز فولی، خبرنگار آمریکایی، فقط یک اقدام ستیزه جویانه در برابر حملات هوایی آمریکا بود که با تهدید به تلافی جویی های بیشتر همراه بود. با وجود القاعده، بوکوحرام و اکنون داعش، به نظر می رسد که انداختن ترس به جان قدرتمند ترین کشور های جهان هرگز از این آسانتر نمی توانست باشد.

 در انگلیس، ترس از جذب شدن صدها نفر از مردان انگلیسی، برای جنگیدن در منطقه، پرسش هایی را در زمینه همراه و ادغام شدن مسلمانان جوانتر انگلیس در جامعه این کشور یا روی آوردن آنها به افراط گرایی به وجود آورده است. اما شاید آنچه که این بار چندش آور تر می باشد، شیوه ای است که بسیاری از این مردان، که برای جنگیدن رفته اند، به نحوی تزلزل ناپذیر نقش اوباش و ستمگرانی را ایفا می کنند که در اولین فرصتی که به دست آورده اند به آن متوسل شده اند.

 ممکن است این حکایت کاملاً در لفافه زبان آشنای جهاد و «جنگ در راه خدا» پیجیده شود اما این چیزی بیش از انهدام همه چیز و هر کسی که با آنها موافق نیست نمی باشد. سپس مشکل دیگری مطرح می شود: و آن زبان خود ما است که چگونه درباره این جناح های متخاصم صحبت کنیم. ما آنها را افراط گرایان سنی مذهب می نامیم، گویی که آنها یک رکن واحدی از افرادی هستند که از طریق وابستگی به جریان اصلی اسلام قابل ارج شده اند. آنها در واقع گروه هایی چپاولگر و جنگجو هستند، اگر چه برخی از آنها از نظامیان پیشین عراق هستند که می توانند از سلاح های سنگین استفاده کنند.

 به عنوان نمونه، امروزه خلافت به چه معنی است، اگر اصولا بتوان چنین چیزی را گفت؟ از آنها به عنوان یک روش اسلامی کمال مطلوب سخن گفته می شود، اگر چه اکثر جوانان مسلمان، به ویژه در غرب، دانش اندکی درباره واژه های تاریخ و پیچیدگی سیاسی دارند.

 ما لغت صحیح برای توضیح این ملغمه سیاسی، مذهبی و عقیدتی ، که بخش زیادی از دنیای اسلام را در بر گرفته است، در اختیار نداریم. اما زبان ما تلاش دارد ظهور این گروه و مأموریت ویرانگر آنها را به عنوان مقوله ای طبقه بندی کند که به طور تفکیک ناپذیر با درگیری های فرقه ای در سوریه و عراق پیوند دارد.

 در اینجا، ما در معرض خطر تمرکز صرف بر داعش قرار داریم، درحالی که کاملاً احتمال دارد که گروه دیگری، شاید یک گروه انشعابی حتی وحشی تر، از این موج فعلی خشونت، متولد شود. سنی یا شیعه؟ هر کدام را که خواستی انتخاب کن.

 یک چیز دیگر در باره داعش وجود دارد که آنها را از دیگر گروه های افراط گرا متفاوت می سازد و آن رفتار آنها با زنان و دختران است. خشونت افراد مذکر بر ضد زنان هیچ چیز تازه ای نیست و متأسفانه نه رادیکال می شناسد و نه مرزهای فرهنگی را. اما نحوه ای که داعش، بنابر گزارش ها، با زنان و دختران جوان دستگیر شده رفتار می کند، سخن از عصر دیگری دارد.

 ادعاهایی وجود دارد مبنی بر اینکه زنان به بردگی فروخته می شوند یا به کرات و به نحوی وحشیانه مورد تجاوز قرار می گیرند و حتی اگر برخی از این ادعا ها اغراق آمیز باشند، حقایق وحشتناک بیش از اندازه ای وجود دارد. به زنان، به ویژه زنان جوان ایزدی، گفته می شود به اسلام بگروند تا با مبارزان داعش زناشویی کنند. ورد مستمر آنها این است که خلافت به پیروان و کودکان جدید نیازمند است تا گسترش یابد. زنان می توانند این هر دو را فراهم سازند.

 این ملغمه مرگبار خشونت و قدرت جنسی، این بینش عمیقاً معیوب از مردانگی- آیا این چیزی است که مردان جوان انگلیس به سوی آن جذب می شوند؟ هنگامی که روایت مذهبی بتواند این نوع ستمگری و کور دلی اخلاقی را توجیه کند، به ناگهان همه چیز به نظر ساده می رسد و علت آن حتی با ارزشتر به نظر می آید. آنها ستمگری را شرافت می بینند و کشتار را پیروزی تلقی می کنند. زنانی که قربانی پیشروی داعش هستند، برادران، فرزندان و پدران خود را از دست می دهند. شما چیزهای زیادی را در جنگ از دست می دهید، اما هنوز می توانید به حیثیت خود تکیه کنید. هنگامی که زنان این را نیز از دست می دهند دیگر چیزی برایشان باقی نمی ماند. توضیح اینکه چرا جنگ های خاورمیانه برای برخی از جوانان انگلیس جاذبه دارد، به نحوی فزاینده دشوار می شود. نمی توان آن را تا حد بحث بین اسلام و غرب پایین آورد، زیرا پیشروی داعش خواستار از بین بردن شیعه و نیز دیگر اقلیت ها است. کشته شدن مسلمان به دست مسلمان به خاطر اسلام«ناب» متأسفانه چیز جدیدی نیست.

 بسیاری از مردان جوان به جنگ به عنوان ماده ای مخدر نگاه می کنند ، ماده مخدری بسیار قوی و ویرانگر ذهن ، با جاذبه پوشیدن یونیفورم و حمل سلاح. اما با گفتن چنین سخنانی به درک جاذبه بحث های پوچ گرایانه در میان طبقه متوسط و مردان جوان تحصیلکرده نزدیک تر نشده ایم، مگر اینکه بگوئیم پیوستن به دولت اسلامی راهی برای بیرون ریختن انواع سرخوردگی های روانی است.

 روی آوردن آنها به اقدامات افراطی به شکست جذب آنها در جامعه انگلیس مربوط نمی شود. وقتی شما همه چیز دارید، روی آوردن به این گونه اقدامات یک ییماری عمیق تری از حس عدم کامیابی عاطفی است. هفته گذشته، من از پسر ١٨ ساله خود سئوال کردم که چرا او فکر می کند که برخی از مردان مسلمان به سوی گروه هایی مانند داعش جذب می شوند. او گفت:« شما به ناگهان تغییر نمی کنید، شما این تمایل را از پیش و به دلیل نحوه تربیت در درون خود دارید، اگر چه در اعماق پنهان است. بخش زیادی از آن ناشی از خانواده است.»

 این استدلال ساده به نظر می رس، اما من نمی توانم با آن موافق نباشم.

 *- مونا صدیقی یک دانشگاهی مسلمان انگلیسی و استاد مطالعات اسلامی و بین مذاهب در دانشگاه ادینبورو است.

Isis: a contrived ideology justifying barbarism and sexual control

 The appeal of the Middle East wars to some young British Muslim men can't be reduced to an 'Islam and the west' debate

 Islamic State or Isis have emerged as the most recent form of radical jihadism and we in the west feel bewildered by their ferocity and brutality, especially towards minorities. First, the Iraqi Christians, then the Yazidis – hundreds of them being forced to either convert or be killed.

 The recent beheading of the American journalist James Foley is only one act of defiance towards US airstrikes, with threats of more reprisals. With Al-Qaida, Boko Haram and now Isis – never has it been easier to instil fear, it seems, into the most powerful nations in the world.

 In the UK, the fear that Isis have attracted hundreds of British men to fight in the region has reignited the question of integration and radicalisation among younger British Muslims. But perhaps what is more chilling this time is the way many of these men, who have gone over to fight, have unflinchingly assumed the role of thug and tyrant given the first opportunity.

 Their narrative may well be wrapped up in the familiar language of jihad and "fighting in the cause of Allah", but it amounts to little more than destruction of anything and anyone who doesn't agree with them.

 Then there is the other problem: our own language and how we speak of these warring factions. We call them Sunni extremists as if they are a unified body of people made respectable through an affiliation with mainstream Islam; they are in fact marauding and warring groups, even if some were formerly Iraqi soldiers and can now commandeer heavy weaponry.

 What, for instance, does a caliphate mean today, if anything? It is spoken of as an ideal Islamic polity, even though most young Muslims, especially in the west, have little knowledge of the word's history and political complexity.

 We don't have the vocabulary to explain the political, religious and ideological mess that has engulfed so much of the Islamic world. But our language tries to categorise the rise of this group and its destructive mission as inextricably tied to the sectarian conflicts in Syria and Iraq.

 Here, we are in danger of focusing only on Isis, when it is quite likely that another group, perhaps a splinter group even more ferocious, might spawn from this current spate of violence. Sunni, Shia? Take your pick.

 There is something else about Isis that has emerged as different from other extremist groups and that is their treatment of women and girls. Male violence against women is nothing new and unfortunately knows neither racial nor cultural boundaries. But the manner in which Isis are reported to be treating captured women and young girls speaks of another era.

 There are allegations of women being sold into slavery or repeatedly and barbarically raped and even if some claims are exaggerated, there are too many terrible truths. Women, especially young Yazidi women, are being told to convert to Islam so as to marry Isis fighters. The mantra is that the caliphate needs new converts and children to spread; women can provide both.

 This lethal mix of violence and sexual power, this deeply flawed view of manhood – is this what young British Muslims are drawn to? When religious narrative can justify this kind of oppression and moral blindness, everything suddenly seems simple and the cause appears even more worthy. Instead of oppression, they see honour; instead of killing, they see victory. Women who are victims of the Isis advance are losing their brothers, sons and fathers. You lose much in war but you can still hold on to your dignity. When women lose this, they might as well have lost everything.

 It is becoming increasingly difficult to explain why the wars of the Middle East appeal to some British youth. It can't be reduced to an Islam/west debate as the Isis advance wants to wipe out the Shia as well as other minorities; Muslims killing other Muslims for the sake of "pure" Islam is sadly nothing new.

 Many young men see war as a drug, all powerful and mindblowing, with the thrill of donning a uniform and carrying guns. But we are no nearer to understanding the appeal of a nihilistic rhetoric among middle-class, educated young men other than it may be a way of unleashing all kinds of psychological frustrations.

 This is not a failure of integration; there is a deeper malaise than that tapping into a sense of emotional unfulfilment when you have everything. I asked my ١٨-year-old son last week why he thought that some Muslim men would be drawn towards groups such as Isis. He said: "You don't suddenly turn; you already have the desire in you, however deep down, through your upbringing. A lot of it comes from home."

 It sounds simple but I can't help agreeing with this.

 Mona Siddiqui is a British Muslim academic and professor of Islamic and Interreligious Studies at the University of Edinburgh