دیروز 18 اسفند، مسابقات پارالمپیک زمستانی در کره ی جنوبی افتتاح شد. تماشای این مسابقات فرصت طلایی برای شکل دادن نگرش درست و مثبت در کودکان درباره ی معلولیت است. زمانی که کودکان چهره ی پرغرور و توانمند یک نابینای اسکی باز را ببینند محال است به نابیناها ترحم آمیز نگاه کنند و حس ناتوانی را به نابیناهای جامعه تزریق کنند.

به قول محمدرضا شعبانعلی چشم نداشتن یک رویداد است اما معلولیت یک مدل ذهنی است که جامعه به آنهایی که چشم ندارند می دهد. پا نداشتن یک رویداد است اما ناتوانی یک مدل ذهنی است که شخص از شرایط خود می سازد. بازی های پارالمپیک فرصت خوبی برای جلوگیری از شکل گیری این مدل ذهنی در کودکان، معلولین و به طور کلی جامعه است.

زمانی که درباره ی نگرش کودکان درباره ی معلولیت می پرسم آن هایی که حداقل یک فرد نابینای موفق را دیده اند می گویند نابیناها ناتوان نیستند و بنابراین حس ترحم آمیز به آن ها ندارند. یعنی تا این اندازه دیدن افراد موفق معلول در شکل دادن نگرش انسانی و درست به کودکان کمک می کند.

اما نکته اینجاست که کودکان زیر 9 سال معمولا باید همه ی انواع معلول های موفق را ببینند. چه آن هایی که روی ولیچر می نشینند، چه نابیناها، چه ناشنواها، چه آن هایی که نه دست دارند و نه پا... چون در سنی هستند که باید از راههای غیرشناختی(غیر کلامی)  به آن ها نشان داد و با گفتن تاثیری در شکل دادن نگرش آنها نخواهیم گذاشت. پس برنامه ی پخش این بازی ها را از اینترنت بگیرید، به همراه کودکان نگاه کنید و مدل های ذهنی اشتباه را در هم بکوبید.