بیل گیتس از جمله نخستین افرادی بود که با به ثمر رساندن ایده بدواً خنده‌دارِ «رایانههای خانگی» جوامع بشری را دگرگون کرده و باعث آغاز عصر اطلاعات شد و البته همان‌طور که اشاره شد این نوآوری‌ها او را برای سال‌ها به ثروتمندترین انسان کره زمین تبدیل کرد. 

▪ ثروت بیل گیتس درس مهمی به ما راجع به بازارها می‌دهد و آن اینکه در یک بازار آزاد تنها راه برای کسب ثروت خدمت به همنوعان و بهتر کردن زندگی آنهاست.

▪ احتمالاً اولین پاسخی که به ذهن بسیاری از خوانندگان می‌رسد این است که: «خیر، لزوماً این‌طور نیست؛ ما خیلی‌ها را می‌شناسیم که بدون خدمت رساندن به دیگری و با استفاده از رانت و نفوذ سیاسی و ژن خوب ثروتی به هم زده‌اند». حق با شماست. موارد این چنینی زیادند اما:

▪ رانت و نفوذ سیاسی و ژن خوب در بازار توزیع نمی‌شود. برعکس، چنین ثروت‌هایی فقط با دخالت دولت در بازار به قیمت جیب مردمان یک جامعه، بین عده محدودی حاتم‌بخشی می‌شود.

▪ سوال اینجاست که چگونه میان ده‌ها میلیون نفر ایده‌های خوب و بد را پیدا کنیم؟ دیردره مک‌کلاسکی، تاریخ‌نگار اقتصادی پاسخ جالبی به این سوال دارد: آزمون بازار. وی پیشرفت بشر را مدیون «نوآوری‌های بازارآزموده» می‌داند. ایده‌های خوب و بد در بازار غربال می‌شوند و مردم با مشارکت داوطلبانه برای پاسخ به نیازهایشان، راجع به بقا و ممات این ایده‌ها تصمیم می‌گیرند.

به گواهِ نمونه ویندوز و صدها هزار مثال دیگر می‌دانیم که این روش کارآمد است. اما این تنها پاسخ ممکن نیست. پاسخ خیلی‌ها -به خصوص در کشور ما- به این سوال دولت است.

▪ بسیاری از افرادی که بر کرسی‌های دولتی تکیه می‌زنند تصور می‌کنند که می‌توانند بهتر از مردمان عادی در بازار ایده‌های خوب را تشخیص بدهند و با اختصاص و توزیع بودجه دولتی به بهبود وضع جامعه کمک کنند.

از دونالد بودرو، اقتصاددان دانشگاه جورج میسن نقل است که: «اگر من در دهه‌های 70 و 80 یک مقام برنامه‌ریز دولتی بودم محال بود اجازه بدهم منابع محدود جامعه به سمت تولید و توزیع آب آشامیدنی داخل بطری هدایت شود. به حکم عقل، وقتی آب آشامیدنی همه‌جا به قیمت نزدیک به رایگان در دسترس همگان است چه کسی حاضر می‌شود برای بطری آب پول بپردازد؟» امروز او می‌داند که در آن زمان اشتباه می‌کرده و آزمون بازار حکم دیگری صادر کرده است و آب آشامیدنی در بطری یک صنعت چند میلیارد‌دلاری است و اکثر ما از جمله بودرو هم مشتری آن هستیم.