الزامات تغییر سیاستگذاری کلان در گفت‌وگوی تجارت فردا با محمدحسین کریمی‌پور

 در 10 سال اخیر با کاهش درآمد مردم و کاهش قدرت مداخلات معیشتی دولت، تامین درآمد مکفی برای پاسخ به نیاز گسترش‌یافته خانواده، دشوار شده است. این است که حالشان خوب نیست. سال‌ها به آنها گفته‌اند بهترین، باهوش‌ترین و برگزیده‌ترین ملت دنیا و الگوی جهانند. آنها ملتی هستند که راهی را که بقیه ملل با تلاش و قدم‌به‌قدم رفته‌اند، دوسوته میان‌بُر می‌روند. پس تقصیر نمی‌تواند متوجه ملت باشد. برای این وضع بدشان دنبال مقصر و راه چاره سریع‌الوصول می‌گردند.

 روح مشکل اینجاست که افزایش رفاه نه از محل تقویت اقتصاد ملی و افزایش تولید سرانه بلکه از محل فروش سرمایه ملی و دست‌اندازی بر منابع کشور تامین می‌شده است. استفاده بی‌حد و حصر نفت، آب، صندوق‌ها، بانک‌ها... و حالا کفگیر به ته دیگ خورده و تداوم تغذیه این «رفاه بی‌ریشه» ممکن نیست.

  قیمت موثر نفت نصف و میزان فروش با محدودیت روبه‌رو شده است. جمعیت بیش از دو برابر شده است و تقاضا و توقع 10 برابر. منابع آب و خاک تحمل بهره‌برداری بیشتر ندارند و بحران‌های زیست‌محیطی سر برداشته‌اند. هزینه‌ها در همه بخش‌ها افزایش یافته و تحریم‌ها و بسیج دشمنان خارجی و تحمل چهار دهه «کشور ویژه بودن» به اقتصاد و خزانه فشار می‌آورد. فساد و افت کارآمدی دولت و فربهی آن را هم که بیفزایید می‌بینید مدل «رفاه پفکی» به آخر خط رسیده است.

 تنها یک راه چاره داریم: «اصلاح اساسی شیوه حکمرانی آن هم با همراهی خود سیستم.» اگر خود سیستم همراهی نکند، اصلاح بنیادین، ختم به آشوب و ویرانی می‌شود. راهی جز این برای نجات ایران نمی‌شناسم و البته تایید می‌کنم که شانس وقوع‌اش خیلی‌خیلی کم است. وقت زیادی هم نداریم. صدای مهیب حرکت بهمن‌ها را نمی‌شنوید؟

 وضع اقتصادی امروز ما یک اتفاق و تصادف نیست، برونداد طبیعی شیوه حکمرانی ما و نتیجه طبیعی انتخاب‌های حاکمیتی ما در داخل و خارج کشور طی چهار دهه اخیر است. اصلاحات در اقتصاد بدون اصلاح پارادایم‌های داخلی و خارجی محال است. وقتی ما درخت کاج می‌کاریم، انتظار برداشت میوه موز، معقول نیست. هیچ راه جادویی برای آنکه کاجستان، موز بدهد وجود ندارد. تعویض باغبان، تغییر جدول سمپاشی یا اصلاح شیوه خاک‌ورزی هم از شجر کاج، ثمره موز بیرون نمی‌کشد.