رفتار تخریبی یا ایذایی (Disruptive Behavior) ، یک الگوی ماندنی از رفتار است که سبب اختلال در محیط کار شود .

 با استفاده از این تعریف ، در ارتباط با محیط های بهداشت و درمان ، رفتار ایذایی می تواند به دو دسته زیر، تقسیم شود.

 رفتارهای ایذایی فعال: همچون بد دهانی ، خشم بی مهار ، تهدیدهای کلامی ، تهدیدهای فیزیکی ، سوء استفاده از قدرت و عدم رعایت ارج دیگران

 رفتارهای ایذایی غیر فعال : همچون عدم تبعیت از استانداردهای کاری ، طفره رفتن از همکاری با دیگران ، عدم پاسخ به پیج و تاخیرهای مکرر

 مشخصات رفتارهای ایذایی

 اولا‌ٌ الگوی رفتاری باید ماندنی باشد تا ایذایی محسوب شود. بنابراین ، منظور لغزش های گاه گاهی نیست و لازم است رفتار ادامه دار و دائمی باشد. برای مثال رفتارهای گاه گاهی ناشی از عصبانیت ناگهانی که در موارد معدود مشاهده می شود به عنوان رفتارهای ایذایی طبقه بندی نمی شوند.

 ثانیاٌ رفتاری ایذایی محسوب می شود که موجب تاثیر منفی بر روی همکاران ، پرسنل ، بیماران و به صورت بالقوه بر روی ارائه ی مراقبت ایمن به بیماران شود.

 توجه به این نکته لازم است که رفتارهای ایذایی همانگونه که از نام آن ها مشخص است لازم است اثرات منفی و تخریبی داشته باشند.

 ثالثاٌ رفتارهای ایذایی ، همه غیر حرفه ای محسوب می شوند ، اما برعکس آن لزوماٌ صادق نیست. یعنی همه ی رفتارهای غیر حرفه ای لزوما ایذایی نیستند . به علاوه باید مشخص کرد که چه رفتاری ایذایی نیست . برای مثال ، تلاش های سازنده برای تغییر دیگران ، سیستم و مراقبت از بیمار ، و ارائه ی انتقاد سازنده به صورت محترمانه و حرفه ای ، ایذایی محسوب نمی شوند..

 نتیجه کلی

بنابراین به طور کلی می توان رفتار ایذایی یا تخریبی را به عنوان هر گونه الگوی ماندنی از رفتار نامناسب ، مواجهه یا درگیری ( به صورت آشکاراز بد رفتاری کلامی تا فیزیکی ، تهدید با زبان بدن یا به صورت رفتارهای تهدیدی موذیانه همچون زبان تحقیر یا بیان با لحن خاص، بی حوصلگی نسبت به سؤالات و امتناع از پاسخ دادن به سؤالات یا تلفن) که یک فرد به صورت غیر حرفه ای انجام دهد ، تعریف کرد که در شیوه ی منظم کار سازمان یا توانایی دیگران در انجام مؤثر وظایفشان اختلال ایجاد کند یا به صورت منفی بر روابط کاری ، کارایی روابط ، انتقال اطلاعات ، فرآیند و پیامد درمان تاثیر بگذارد.