مشتری که کاملا عصبانی بود دلیل عصبانیت خودشو با نشون دادن کره‌ی محلی‌ای که اتفاقا خوب هم بود برای بقیه مشتریا توضیح می‌داد.

 “آخه من چه جوری اینو جلوی ۱۵ نفر مهمانم بگذارم، این حتی برای ۵ نفر هم کافی نیست. هر چی می‌گم که کمه می‌گه به من گفتن که باید وزنش مشخص باشه.”
و در حالی که ظرف کره رو به بقیه نشون میداد میگفت:
 “اصلا به نظر شما این برای ۱۵ نفر کافیه؟”

مدیر رستوران هم مثل پلنگ پرید وسط ماجرا. پس از شنیدن ماجرا کره رو از مشتری گرفت و داخل یخچال گذاشت و ۱۵ عدد کره‌ی پاستوریزه‌ی بسته بندی شده‌ی ۱۰ گرمی به جاش به مشتری داد.
پس از آن که مدیر ظرف کره ی محلی را بر روی ترازو قرار داد و وزن ۱۷۵ گرم بر روی ترازو نمایان شد، از مشتری پرسید به نظر شما ۱۷۵ گرم از ۱۵۰ گرم بیشتر نیست ؟

تو علم اقتصاد رفتاری موضوعی تحت عنوان"Partitioning" یا بخش‌بندی وجود داره. لب کلام اینکه میزان مصرف موارد مختلف، از پول و سهام گرفته تا خورد و خوراک را، می‌توان با بخش‌بندی مناسب کنترل کرد یا حداقل بر روش اثر گذاشت.
مثالش همون ماجرای معروف قاشق و ظرف کوچیکتر برای لاغر شدنه، هممون یه دوستی داریم که تنها شیوه لاغر شدنو با کوچیک کردن ظرف غذا میدونه