جاجیم یکی از دلبافته‌های ایل شاهسون است. طریقه بافت آن بدین صورت است که پشم گوسفندان را شسته و آن‌ها را با دستگاه‌ریسندگی به نخ تبدیل کرده و بعد بارنگ‌های‌گیاهی آنها را رنگ می‌کنند و شروع به بافت جاجیم می‌کنند.
 بدین صورت که اول جایی وسیع وآزاد را انتخاب می‌کنند و بعد عمل چله‌دوانی را شروع کرده که در این روش نقش اولیه جاجیم مشخص می‌شود و با بافته‌های دیگر جاجیم تفاوت دارد. برای چله‌دوانی فردی که وارد است در نقطه‌ای می‌نشیند و تارها و نقش‌ها را نگاه می‌کند و افراد دیگر گلوله‌های دار را به دور دار می‌پیچانند.

در جاجیم نقش‌های گوناگونی به‌کار می‌رود که از جمله آن‌ها می‌توان به یدی‌قارداش،قیقاج،لمه،دنه‌مه،بویرگ،چیت و ... اشاره کرد. جاجیم باعرض ۲۰ ۲۵ سانتی‌متر و با طول ۳۰ ۴۰متر است. که بعد از بریدن آن‌ها را به هم می‌دوزند و زیراندازتهیه می‌کنند.

 این نوع کار به دلیل سبک بودن و ظرافت آن در تهیه مبلمان، پادری، رومبلی و... استفاده می‌شود. ابزارهایی که برای تهیه جاجیم مورد استفاده قرارمی‌گیردعبارتنداز:چوبک‌هایی برای بالا و پایین بردن تارها، دار، چوبی که عرض جاجیم را نگه‌دارد، سه‌پایه‍ای از جنس چوب، چوبک‌هایی نازک برای نقش‌اندازی و دفته‌چوبی که برای محکم‌شدن پودو ضربه‌زدن استفاده‌می‌شود.